Formy pomocy

Proponuję następujące formy pomocy psychologicznej:

1. Konsultacje psychologiczne i poradnictwo psychologiczne

Konsultacja psychologiczna to zazwyczaj pierwsze spotkania z psychologiem (od jednego do trzech), ma na celu zebranie informacji na temat problemu, z jakim zgłasza się pacjent. Jeżeli potencjalnym pacjentem jest dziecko – pierwsza wizyta odbywa się bez niego, polega najczęściej na rozmowie z rodzicem, jest rozmową o dziecku.
Poradnictwo to forma konsultacji. Osoba zgłaszająca się z problemem może uzyskać podczas spotkania informację zwrotną, poradę, porozmawiać o ewentualnych sposobach rozwiązania problemu, jaki go trapi. Z porady psychologicznej często korzystają osoby mające pytania dotyczące takich obszarów jak np. kompetencje rodzicielskie w zetknięciu się z nowymi zadaniami wychowawczymi w kolejnej fazie życia dziecka. Głównym celem konsultacji jest nazwanie problemu i poszukanie sposobów jego rozwiązania.

2. Psychoterapia dorosłych

Psychoterapia prowadzona jest w nurcie psychoterapii systemowej, jej celem jest wzmocnienie pacjenta, praca na zasobach, często w odniesieniu do kontekstu rodzinnego. Częstym motywacyjnym powodem decyzji o terapii jest chęć zmiany jakiegoś obszaru swojego życia, który może być powodem cierpienia, frustracji i niezadowolenia.

3. Psychoterapia par (małżeńska)

Przeznaczona jest dla par doświadczających kryzysu w związku. Kryzys ten może pojawić się na każdym etapie życia, wiąże się z ważnymi wyzwaniami. Terapia par koncentruje się na łączącej ją relacji, ponieważ trudności, jakie przeżywają w pewien sposób wymuszają nowe określenie kształtu tej więzi. Terapia małżeńska może pomóc w sytuacji, gdy para, pomimo przeżywanych trudności, chce być w bliskiej i satysfakcjonującej relacji, otwartej na potrzeby partnera, jego uczucia, jego perspektywę spostrzegania świata.

4. Terapia rodzin

Terapia rodziny ma na celu wykorzystanie zaangażowania systemu rodzinnego w proces zmiany i zdrowienia w oparciu o naturalne zasoby rodziny. W ramach terapii rodziny można rozwiązywać m.in. trudności rodzicielskie, kłopoty z komunikacją poszczególnych członków systemu rodzinnego.

5. Wizyty domowe

Wizyty domowe przeznaczone są przede dla najmłodszych pacjentów. Pozwalają dzieciom czuć się swobodnie, szybciej przełamać dystans wobec nowej, obcej osoby dorosłej. Dzieci na znanym dobrze gruncie zachowują się bardziej spontanicznie. Podczas wizyt domowych najczęściej nawiązuję kontakt z dziećmi przez zabawę, wspólną aktywność, mam możliwość obserwacji ich zachowań, które często bywają przyczyną zmartwień rodziców.